Blog: ‘Ik ben wel weer toe aan vakantie!’

Mijn naam is Alexandra. 33 jaar, gelukkig getrouwd en mama van een vierjarig meisje met blonde krulletjes, bruine ogen en een grote mond. Ik zou heel graag willen dat mijn sterke verhalen rechtstreeks uit mijn duim waren gezogen, dat ze lichtelijk zijn aangedikt. Helaas zijn mijn verhalen allemaal waargebeurd en uit eigen ervaring beleefd. Humor verlicht en daarom deel ik mijn ervaringen graag met anderen. Mijn columns zijn ook te vinden op mijn eigen website

Geheel volgens plan maak ik Liva ’s nachts wakker. Omstreeks 4.00 uur. Dan kan ze lekker nog een paar uur in de auto slapen en dan duurt de reis voor haar gevoel tenminste niet zo lang.

Uiteraard is Liva de gehele heenreis aan één stuk door wakker. We rijden net de snelweg op – circa 13 minuten van huis – wanneer Liva vraagt hoe lang de reis nog duurt. Na dezelfde vraag nog drie keer te hebben gehoord in zeer korte tijd, besluit ik haar af te leiden met een muziekje. Uiteindelijk resulteert dit in non-stop Alanis Morissette met Thank You: Liva’s lievelingsliedje.

19 lievelingsliedjes later, in combinatie met alle mogelijke creatieve spellen ten behoeve van het entertainment van onze dochter, bereiken we onze camping. Leeggezogen en opgebrand mogen we gaan puzzelen met tentstokken en lappen tent.

De wijde omtrek aan Hollanders mag iedere keer meegenieten wanneer Liva de reden van mijn toiletbezoekje tot in detail wil weten.

Eenmaal gesetteld komen we tot de verrassende conclusie dat het op onze idyllische Franse camping krioelt van de landgenoten. Op zich geen probleem natuurlijk, ware het niet dat zij dezelfde taal spreken als wij. Op sommige momenten is dat best onhandig, zo ondervinden wij in levenden lijve.

Te beginnen met de ‘moet-je-ook-poepen’-vraag van dochterlief, voorafgaand aan ieder toiletbezoekje van mijn man of ik. Uiteraard is Liva niet bepaald discreet, dus de wijde omtrek aan Hollanders mag iedere keer meegenieten wanneer Liva de reden van mijn toiletbezoekje tot in detail wil weten. Buikpijn en obstipatie als gevolg hebbende.

Mijn mede-campinggenoten hebben overigens totaal geen last van laatstgenoemde, afgaande op de aroma’s rondom het toiletgebouw. Maar dat terzijde.

Papa ik zie je ‘lulletje’.

“Sluiten jullie me nu serieus op hier in de tent? Ik ben nog maar een kind!” Deze noodkreet is drie tenten verder veel dramatischer overgekomen dan in werkelijkheid, op het moment dat Liva de rits van de binnentent niet meteen open kreeg. Uiteraard zaten wij gewoon voor de tent een kaartspelletje te spelen, maar Liva wilde om 22.30 uur graag weten hoe je ook alweer tot 3 telt in het Frans.

Ten slotte deze: “Papa ik zie je ‘lulletje’. Wat een gek, grappig lulletje heb je toch.” Voor de goede orde: een ‘lulletje/lilletje’ (de ‘u’ zit als klank ergens tussen de ‘i’ en de ‘u’) is volgens Liva het stukje tandvlees tussen de twee voortanden. Maar ze kan ook op het verhemelte doelen. Soms een oorlel.

Al met al een aandachtspunt voor komend jaar: vermijden van taalgenoten op vakantie.

Ik heb geen idee hoe ze hierbij komt, maar ik kan me voorstellen dat, wanneer je deze achtergrondinformatie niet hebt, het vrij opmerkelijk kan klinken vanuit de douchegebouwen. Dit kon ik ook concluderen uit het feit dat de meeste omstanders verschrikt omkeken na Liva’s woorden. De enige uitzondering waren enkele Fransen.

Al met al een aandachtspunt voor komend jaar: vermijden van taalgenoten op vakantie.
Na een week kamperen is het weer tijd om naar huis te gaan. Ik staar naar buiten en zie mezelf al liggen in ons eigen warme, zachte bed thuis. Na een week op een semi-lek luchtbed kan ik me hier oprecht op verheugen. En onze eigen wc niet te vergeten!

Intussen heeft ze uit reflex het pakje leeg geknepen over haar eigen stoeltje. En zichzelf.

Een ligaatje en appelsap voor onderweg en hupsakee. Ik ben inmiddels op alles voorbereid en zelfvoldaan buk ik om het pakje snoetenpoetsers uit de berg rommel tussen mijn voeten te vissen. Ik zie dat de verpakking half aangevreten is door muizen. Daar hebben we inderdaad last van gehad rondom en – jawel – ook ín de tent.

Zo zit ik in gedachten wat na te genieten van onze ‘ontspannen’ vakantie, wanneer ik Liva hoor niezen. Ik hoor haar lachen en zie dat de inhoud van haar mond nu tegen de achterkant van mijn autostoel glijdt. Intussen heeft ze uit reflex het pakje leeg geknepen over haar eigen stoeltje. En zichzelf. Vooral over zichzelf eigenlijk. Ik ben meer dan ooit toe aan vakantie.

Gaan we de volgende keer weer naar vakantie?

Enige tijd later is het ineens opvallend stil achter me. Omdat dit maar zelden voorkomt vraag ik me af wat er is gebeurd. Ik draai me om en kijk recht in een beteuterd gezichtje. “Ik zal de vakantie missen, mama. Gaan we de volgende keer weer naar vakantie?” Ik zie dat Liva’s oogjes lichtelijk betraand zijn. Het arme kind is doodop, maar wat heeft ze genoten. Absoluut de tijd van haar leven gehad.

Mijn man en ik wisselen een snelle blik en zonder twijfel horen we het ons zeggen: “Ja lieverd, volgend jaar gaan we weer.”