Blog: ‘Je eigen jeugd doorgeven aan je kinderen’

Steffi Besselink (31), getrouwd met haar Italiaanse partner (33), en moeder van baby Oliver, die in Amerika is geboren. Ze zijn pas verhuisd van Amerika naar Finland. In Amerika werkte Steffi met tienermoeders en gangs. Steffi is ook actief op Instagram.

Het begon met een te heet stukje Italiaanse worst, oftewel salsiccia, verborgen in een lepel polenta, oftewel ‘poverty food’. Mijn partner vertelt bij elk polenta-event trots aan eenieder aanwezig hoe polenta een veelvoorkomend gerecht is in de Dolomieten in Noord-Italië, waar de bewoners van oudsher op overleefden.

Met elke hap lepelt mijn man zijn eigen jeugd bij Oliver naar binnen.

Mijn partner komt uit de Lombardi regio met de hoofdstad Milaan op vijftig kilometer afstand. De Dolomieten liggen zo’n vijf uur met de auto richting Oostenrijk, maar tijdens dit soort onsterfelijke anekdotes eigent mijn man zich voor het gemak even de hele Noordelijke regio toe. Onze zoon zal het weten: geen berg ter wereld komt in de buurt van de Dolomieten welke door geboorterecht worden doorgegeven.

Polenta is het nummer één gerecht van mijn partner, al is dit – mijns inziens – nostalgisch gegroeid uit jeugdzomers in zijn ouders berghut. Met elke hap lepelt hij zijn jeugd bij Oliver naar binnen.

Het zoeken naar granaatscherven uit de Eerste Wereldoorlog tijdens eindeloze bergwandelingen, de warme lunch in een houten rifugio onder de scherpe hoorns van de afgeschoten berggeiten aan de muur, en s’avonds spelletjes met de familie en de lokale zender ‘Dolomieten-televisie’ in het huisje met uitzicht op de ondergaande zon die het bijzonder calcium- en magnesiumgehalte in de bergtoppen roze kleurt.

Ik had liever een salade, maar choose your battles met een Italiaan in huis.

Ikzelf vind er weinig aan. Aan polenta dan. De droogkorrel wordt omgesmolten tot een kanariegeel papje en wordt gecombineerd met bruscitt, in de Nederlandse volksmond ‘gekruid gehakt’, of gorgonzola, of, zoals dit weekend: salsiccia en chorizo.

Nu ben ik heus geen principiële tegenstander van papgerechten, maar polenta heeft mijns inziens wel heel weinig smaak. De graan kook je namelijk, geheel op z’n Italiaans, niet zomaar een andere identiteit aan! Daar is wel wat meer voor nodig dan wat water en een schep zout. Hoe dan ook, ik had liever een salade, maar choose your battles met een Italiaan in huis.

Alhoewel onze zoon groot fan is van voedsel an sich, ervoer mijn man dit moment als geslaagde cultuuroverdracht.

Trots voert mijn partner ‘zijn’ Italië aan onze zoon zoals ik hem ijverig voorlees uit Annie M.G. Schmidt. In een situatie als de onze geef je een kind een grote zak identiteit en hoop je het beste. Het jongetje smulde. Alhoewel onze zoon groot fan is van voedsel an sich, ervoer mijn man dit moment als geslaagde cultuuroverdracht.

Van enthousiasme vergat hij te blazen. Zeer cruciaal, want cultuuroverdracht kan ook zomaar in je schoot worden teruggeworpen. Zoonlief begon te hijgen, en ik trok het hete stukje vlees uit zijn kiezen zoals alleen mama’s in een fractie van een seconde kunnen handelen.

Eten lepelen mocht alleen nog maar gedaan worden door zijn vader.

Na een slokje water, een kusje en poging drie gebeurde het: zoonlief knipperde met zijn ogen en keek mij vervolgens boos aan. Niet zomaar boos, nee, koud, als een killer. Eten lepelen mocht alleen nog maar gedaan worden door zijn vader. Alsof degene die zoonlief gered heeft van een te heet stuk vlees, hem ongetwijfeld ook verbrand moet hebben.

In die baby-zak met identiteit ben ik benieuwd hoe het zit met de onderscheiding van oorzaak-gevolg. In het moederschapslaatje van mijn eigen identiteitskast is opoffering een duidelijk gevolg van de geboorte van mijn zoon. Maar met een flinke scheut water en een schep zout maak je daar bij tijd en wijle gewoon een papje van.