Blog: ‘Mijn dochter verandert steeds meer in een paardenmeisje’

Mijn naam is Alexandra. 33 jaar, gelukkig getrouwd en mama van een vierjarig meisje met blonde krulletjes, bruine ogen en een grote mond. Ik zou heel graag willen dat mijn sterke verhalen rechtstreeks uit mijn duim waren gezogen, dat ze lichtelijk zijn aangedikt. Helaas zijn mijn verhalen allemaal waargebeurd en uit eigen ervaring beleefd. Humor verlicht en daarom deel ik mijn ervaringen graag met anderen. Mijn columns zijn ook te vinden op mijn eigen website

Met de benen ongeveer op ooghoogte zit ik een halve opgevouwen op de bijrijderstoel richting Frankrijk. Er was eigenlijk geen plaats meer voor ‘Spirit’, maar uiteraard moest ie per se mee. Het roze skippy varken is de beste vriend van Liva. Een week zonder haar eigen ‘paard’ is ondenkbaar en dus geen optie.

Dus een goede acht uur later klim ik zwaar beschadigd en ongemakkelijk de auto uit, snakkend naar enig comfort. Zorgzaam en attent als Liva is vult ze daarom meteen een bekertje met water. Spirit zal vreselijk veel dorst hebben na zo’n lange reis! Er zit nog net genoeg water in de fles voor anderhalve slok voor moeders en ik bekijk het tafereel dat voor mij plaatsvindt.

Gras wordt geplukt, takken verzameld en er wordt een wei afgezet met tentstokken – waarvan ik nu al weet dat dit een ‘meningsverschil’ gaat opleveren, gezien het feit dat deze wei-afzetting een essentieel onderdeel is in onze kampeerplannen. “Wat zorg je toch goed voor hem, schat. Spirit boft maar met zo’n baasje.” Ik heb meteen spijt van mijn uitspraak. “Zie je nu wel dat ik goed voor dieren kan zorgen. Ik ben al groot genoeg voor een eigen paard.”

Natuurlijk wordt er ook gepassioneerd gehinnikt en op de betere dagen wordt er zelfs gegraasd.

We hebben dus, om en nabij een jaar geleden, de grove fout gemaakt om de tekenfilmserie Spirit voor dochterlief op Netflix aan te zetten. De serie gaat over een groepje meiden met een paar paarden en uiteraard beleven ze de grootste avonturen. Sindsdien is onze dochter zienderogen getransformeerd naar een heus paardenmeisje en kirt ze teksten als “kom op, jongen” en “goedzo, meid” (Liva’s Spirit verandert nogal eens van geslacht).

Ze galoppeert de hele dag op haar vierbenige, roze kameraad en verzorgt hem met veel passie. Er zijn dagen dat Liva zelf ook transformeert naar pony en op handen en voeten rent ze vervolgens sierlijk over straat. Natuurlijk wordt er ook gepassioneerd gehinnikt en op de betere dagen wordt er zelfs gegraasd.

Elk centje dat Liva ‘vindt’ belandt linea recta in haar spaarpot. Ik moet me immers “goed realiseren dat er heel veel spulletjes nodig zijn voor een paard”, aldus de blonde krullenbol. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat dit geen fase meer is, maar een sterk fundament voor een stabiele toekomst als paardenmaniak.

Onderaan elk boodschappenbriefje van mijn moeder werd consequent ‘paard’ of ‘pony’ toegevoegd.

Ikzelf heb ooit, in een ver verleden, ook eens een paardenobsessie gehad. Ik was toen al wat ouder dan Liva nu, maar minstens net zo fanatiek. Onderaan elk boodschappenbriefje van mijn moeder werd consequent ‘paard’ of ‘pony’ toegevoegd. Uiteraard heeft ze deze nooit voor me meegenomen uit de buurtsuper.

Mijn vader overigens wel een keer, in de vorm van een paardenburger voor het avondeten. Je kan je misschien voorstellen hoe een beginnend-puber paardenmeisje hiermee om zou kunnen gaan. Laat ik het erop houden dat onze band intussen weer helemaal hersteld is… Maar ik ben er wel overheen gegroeid, over mijn paardengeloof.

En eerlijk is eerlijk; als ik zie hoezeer ze glundert in de buurt van een paard, dan glunder ik volledig met haar mee.

Nu is het dus de beurt aan mijn dochter. En eerlijk is eerlijk; als ik zie hoezeer ze glundert in de buurt van een paard, dan glunder ik volledig met haar mee. Sterker nog: voordat we naar Frankrijk vertrokken heb ik stiekem uitgezocht waar we konden gaan paardrijden in de buurt.

En dus zitten we ergens deze week drie kwartier in de auto op weg naar een manege. Ik ben me er compleet van bewust dat ik mijn eigen graf aan het graven ben en ik verwacht minstens over een paar jaar paarden en pony’s op boodschappenlijstjes tegen te komen. En tegen die tijd neem ik met alle liefde een sappige paardenburger voor haar mee… (grapje!)