#mombashing: ‘Ze kwam met driftige passen op me afgestampt’

Het was al zo’n dag die ik me heel anders had voorgesteld, je kent het vast wel. Van tevoren zag ik mezelf op woensdagochtend met mijn 2-jarige dochter idyllisch in het Amsterdamse bos lopen.

Genieten van de zon, frisse lucht opsnuiven, even naar de geiten. Een lolletje hier, een grapje daar. Zo’n moment dat je maar al te vaak op Instagram voorbij ziet komen. Een bijzonder goed idee, leek het me.

De realiteit was compleet anders. De geitenboerderij was afgeladen vol, de schommel constant bezet en Liv in een bui waarbij ze het om het minste of geringste op een blèren zette.

Ze wilde in het geitenweitje, ze wilde er weer uit, ze wilde er weer in, ze wilde er weer uit. Dus stond ze op een gegeven moment dramatisch huilend – “mama, mamaaa!” – met haar armpjes in de lucht bij het hek om eruit te worden getild. Toen ik dat vervolgens deed, begon ze te schoppen, en te schreeuwen dat ze er niet uit wilde.

En toen kwam ze dus. Met driftige passen op me afgestampt. Een vrouw met een missie. Ten overstaan van een overvol terras.

Ik probeerde het nog twee keer, want met een zwerm hippe Amsterdamse moeders om je heen sta je nou niet direct te springen om een escalatie, maar het mocht niet baten. Met een: “Ik hoor het wel als je weer normaal kunt doen”, draaide ik me om en ging op een terrasstoel zitten, iets resoluter dan ik me voelde.

Omdat Liv inmiddels was overgegaan op een nog dramatischer en luider: “Mahahama”, deed ik mijn best om het schaamrood op mijn kaken te verhullen door semigeïnteresseerd op mijn telefoon te kijken.

En toen kwam ze dus. Met driftige passen op me afgestampt. Een vrouw met een missie. Ten overstaan van een overvol terras zei ze keihard: “Als u wat minder aandacht aan uw telefoon zou besteden, dan had u wellicht gezien dat uw dochter staat te huilen.”

Was het mijn eerste reprimande afkomstig van een medemoeder? Nee, dat niet. En zeker ook niet de laatste, maar deze raakte me recht in mijn hart. Misschien wel omdat ik op dat moment juist extra kwetsbaar was, zo tussen al die andere moeders. En omdat ze mij genadeloos pakte op net dat punt waar je in zo’n situatie het onzekerst over bent: je kwaliteit als moeder.

Ik beet haar iets toe wat ik hier beter niet kan herhalen en stond uiteindelijk toch maar op om Liv over het hek te tillen. Gelukkig was mijn dochter een stuk consequenter dan ik; weer schopte ze en schreeuwde dat ze terug wilde. Een halfuur later bood de vrouw haar excuses aan. En terecht.

X, Marije

PS Heb jij het ook zo gehad met dat mom bashing? Deel je verhaal op social media onder #mombashing en lees de reportage van Floor over hetzelfde fenomeen.