Partijtjes in Liberia: “De kinderfeestjes hier kun je gerust exorbitant noemen”

Als ik terugdenk aan kinderfeestjes van vroeger, dan denk ik aan het geven van een klein cadeautje, cakejes versieren, zakdoekje leggen, koekhappen, ravotten in het bos en zwemmen in het buurtzwembad…

Hier in Afrika heb ik naast de Liberiaanse cultuur, te maken met de mengelmoes van culturen binnen de internationale school waar mijn kinderen op zitten. Ik kan je vertellen: de kinderfeestjes die híer worden gegeven, daar komen die in Nederland niet eens bij in de buurt. Deze feesten van klasgenootjes uit India, Libanon, Amerika, Liberia of China kun je gerust exorbitant noemen.

Je moet niet op je teenslippers aankomen. Dat ziet er niet uit naast de opgedoste mama van de jarige.

Het is hier gebruikelijk om met het hele gezin naar een kinderfeestje te gaan. Ik heb inmiddels geleerd dat ik dan niet op mijn teenslippers moet komen. Dat ziet er namelijk niet uit naast de mama van de jarige, die eruit ziet alsof ze naar het koningsbal gaat. En ik moet natuurlijk samen met haar poseren voor de ingehuurde fotograaf.

Wat ik indrukwekkend blijf vinden, dat zijn de cadeautjes die je op feestjes ziet. Vanuit Nederland heb ik wat leuke dingetjes van de Hema en de Action meegenomen om aan een jarige te kunnen geven, maar die vallen in het niet bij de reusachtige cadeaupakketten die kinderen hier aan elkaar geven.

Tot in de puntjes verzorgd

Vorig weekend was het weer zover. We gingen naar het feestje van een Indiaas jongetje uit Kalebs klas. Het feest was bij hem thuis, op een prachtig landgoed met zwembad in de tuin.

Zijn ouders hadden een bedrijf ingehuurd die alles tot in de puntjes in een soort ‘Bob de Bouwer’-thema had verzorgd. Overal zag je slingers, ballonen, feestmutsen, Bob-de-Bouwerhelmpjes, toeters en bellenblazen in de kleuren van het feest.

Overal liep personeel rond om het feestje in goede banen te leiden, zodat de papa en mama van de jarige aan het feest konden deelnemen.

Het zag er gelikt uit. Je zou denken dat je met zo’n voorbereiding de daarbij behorende Bob-de-Bouweruitnodiging ruim van tevoren krijgt. Maar nee. Die uitnodiging kwam, net als die van alle andere kinderfeestjes, slechts een paar dagen daarvoor.

Het was niet alleen de entourage die het hem deed. Ook de barbecue met vleesspiesen en kippenbouten en het buffet van salades, broodjes, cake, snoep, pudding, lasagne en rijstgerechten was van professioneel niveau.

Er was een springkussen, een knutseltafel en iemand die speciaal gekomen was om de kinderen te schminken. Er klonk vrolijke muziek, dankzij de DJ die een goede mix van bekende kinderliedjes wist te maken. Overal liep personeel rond om het feestje in goede banen te leiden, zodat de papa en mama van de jarige gewoon gezellig aan het feest konden deelnemen.

Spelletjes werden er niet gedaan, dat zie je bij geen enkel kinderfeestje. Maar dat is ook niet nodig met al dat vertier. Na het gezamenlijke taartmoment was er alleen een piñata. Zo’n ding waar je tegenaan moet slaan en wanneer die stukgaat, vallen er allemaal snoepjes en speeltjes uit.

Aan het eind van het feest kregen de kinderen een goodiebag mee naar huis. Eentje waar je u tegen zegt, met speelgoed, kleurboeken, snoep en nog meer. Ik wil niet weten wat dat allemaal moet hebben gekost, maar mijn kids hadden in elk geval een topmiddag!

Mijn Hollandse ik vind de overdaad die je hier op kinderfeestjes ziet nogal overdreven.

Ons Hollandse partijtje

Voor mijn man en voor mij was vooral de vraag: hoe willen wij dat aanpakken, zo’n kinderfeestje? Serah werd begin deze maand zes jaar en in de maanden ervoor had ze het dagelijks over haar verjaardag. We hebben hier geen familie wonen. Opa en oma zijn op deze belangrijke dag niet in de buurt, dus ik wilde er zeker goed mijn best voor doen het een geslaagde dag te laten zijn. Maar wel binnen proporties.

Mijn Hollandse ik vindt de overdaad die je hier op kinderfeestjes ziet nogal overdreven en het leven in Liberia is duur. Je zou het niet denken bij een van de armste landen ter wereld, maar het leven hier is een stuk duurder dan in Nederland. Wij zochten daarom naar de gulden middenweg.

Mijn dochter wilde haar feestje graag vieren in de enige indoor speeltuin die Liberia kent. Ze mocht zes meisjes uitnodigen, niet meer. De tickets zijn duur, aan groepskorting doen ze niet en toen we twee tafels aan elkaar schoven moesten we twintig dollar bijbetalen.

Aan het eind van mijn dochters’ feestje kregen de feestgangers een prinsessenzakje met wat snoepjes en een stickervel mee naar huis.

Ik had, op verzoek van dochterlief, een regenboogtaart gemaakt en aan het eind van het feestje kregen de feestgangers een prinsessenzakje (van de Action) mee naar huis, met daarin wat snoepjes en een stickervel. Alle kinderen hebben volgens mij een heerlijke middag gehad en Serah noemde het een ‘topverjaardag’. Missie geslaagd!

Vandaag kreeg Kaleb weer een uitnodiging mee naar huis van een jongetje uit zijn klas. Voor over twee dagen. De hele klas is uitgenodigd. We zullen ons feesttenue weer uit de kast halen. Gelukkig heb ik nog wat cadeautjes van de Hema en de Action in de lade liggen…

Marije Elizabeth (37) is moeder van Serah (6) en Kaleb (4) en ze woont met haar gezin in Liberia, West-Afrika. Voor fabmama.nl schrijft ze over haar belevenissen als moeder in het buitenland. Op haar blog From Amsterdam to Africa kun je meer lezen over haar leven in Liberia.