Search

Kies nu voor een abonnement met korting

Search
Close this search box.

Memory Monday: Angela Schijf

Al acht jaar lang deelt ze lief en leed als onze vaste columniste: actrice Angela Schijf, moeder van drie dochters: Bloem, Mensje en Zus. Vandaag blikken we terug op haar coverstory in Fabulous Mama 5-2018. 

Angela groeit op in Uithoorn, een plaats in Noord-Holland. Haar vader heeft een elektro-technische handelsonderneming, en werkt hard. Haar moeder is huisvrouw. Ze is een verlegen meisje, een streber ook wel. Ze wil alles goed doen; enorm perfectionistisch. Een acht is niet goed genoeg. Ze wil altijd hoger, beter. Het zit haar soms best in de weg, denkt ze achteraf. Dansen werkt dan al als een soort uitlaatklep. Op het podium voelt ze zich vrijer, lichter, alsof ze een magisch gebied betreedt waarin ze wél extrovert durft te zijn.

Ze gaat naar het gymnasium in Amstelveen en wordt in het eerste jaar klassevertegenwoordiger. In eerste instantie ligt ze goed in de groep, maar met de overgang naar de tweede gaat het mis. Van het ene op het andere moment valt ze buiten de boot en begint het pesten. Angela: “Ik had altijd veel ringen om en haalde goede cijfers. Dat kon blijkbaar niet en dan lig je er ineens uit. Ik zie het om mij heen nu ook weer gebeuren, hoe hard kinderen kunnen zijn en hoe heftig levens daardoor veranderen. Ik ben er bij mijn eigen kinderen heel streng op; dat ze niet pesten en altijd opkomen voor degene die gepest wordt. De middelbareschooltijd is zo’n kwetsbare fase. Je zit in de puberteit en gaat jezelf in allerlei bochten wringen om maar niet op te vallen. Je vooral niet onderscheiden. Omdat je bang bent dat dat wat jou anders maakt, hetgeen is waar op ingehakt zal worden. Terwijl dit juist de tijd moet  zijn waarin je jezelf zou moeten ontplooien. Mijn fietsbanden werden lekgeprikt, ik werd een beetje geduwd in de gang. Maar het ergst vond ik het smoezen. Dat is wat mij in die periode het meest down heeft gemaakt. Je staat dan echt alleen.”

Als ze 15 is, krijgt ze een rol in Goede tijden slechte tijden. Eigenlijk voor drie maanden, maar die hebben zo’n impact op de serie dat ze uiteindelijk drie jaar blijft. Angela: “Toen heb ik op een gegeven moment de keuze gemaakt om van school af te gaan en de vijfde en zesde klas op de avondschool te doen. Van de ene op de andere dag was ik dus verdwenen.”

Ze vindt het zichtbaar ongemakkelijk om over het verleden te praten. Überhaupt om geïnter-viewd te worden. Ze snapt niet wat er zo interessant aan is, haar jeugd. Het is al zo lang geleden. Als ik vraag naar de tijd rond Goede tijden, de plotselinge bekendheid voor iemand die best verlegen is en het feit dat ze al op haar 17de haar eigen huisje had in Amsterdam, verzucht ze: “Moeten we het daarover hebben? Ik praat liever niet meer over die tijd.” Wat later komt ze erop terug. Legt ze uit wat ze bedoelde. Dat ze nog steeds heel dankbaar is voor haar rol in Goede tijden. Dat het haar uiteindelijk heeft geleid naar het vak als actrice. “Als ik die kans niet had gekregen, dan had ik nooit kunnen doen wat ik nu doe. Maar het is een mensenleven geleden. De worstelingen waar ik toen doorheen moest, die hoorden bij toen. Dan denk ik: dat is toch niet boeiend meer?” Ze lacht. “Interviews zijn altijd zo eenzijdig. Het gaat alleen maar over mij. Dat vind ik gewoon niet altijd even prettig.” Ze stopt even om een slok van haar muntthee te nemen. Handig verandert ze van onderwerp. “Hoe gaat het eigenlijk met jou?” Het is kenmerkend voor Angela, je ziet het terug in elk interview met haar dat je leest.

In haar columns is ze altijd heel open, maar bij een gesprek trekt ze een muur op. Alsof ze het  eng vindt om de regie van wat er wordt opgeschreven uit handen te geven.

Het moment waarop ze wel gaat stralen, is als het over Tom (Van Landuyt) gaat. De man met wie ze zestien jaar geleden trouwde. Ze leerde hem kennen in een repetitielokaal, maar verder dan een hand op zijn schouder en een intense blik komt het niet. Tot hij haar bloemen en een kaartje stuurt bij 42nd street, en haar succes wenst. Ze beginnen te schrijven, wel een half jaar lang. Hoofse brieven, met aanheffen als: ‘Waarde dame’ of: ‘Dierbare dame’.  Ze wordt verliefd, alleen al op zijn prachtige woorden. Drie maanden na hun eerste echte date vraagt hij haar al ten huwelijk. In een eerder interview vertelt Angela: “Ik was lang stil en dat vond hij heel erg. Maar ik schrok me dood. We waren drie maanden samen en dan al trouwen. Met een buitenlander die 12 ½ jaar ouder is dan ik, maar alles in mij schreeuw-de: ja!”

Angela: “Ik ben jong getrouwd, 22 was ik, en twee jaar later was Bloem er al. Al mijn vriendinnen zaten in de fase van studeren en het bijbehorende vrije leven, en ik had al een eengezinswoning, een gezin, met bijbehorende verantwoordelijkheden. Ik stuitte weleens op onbegrip als ik wéér niet mee uit kon. Nog steeds is mijn sociale leven niet groots en meeslepend, maar ik accepteer dat volledig. Ik weet dat het een fase is. Ik merk al, nu de kinderen ouder worden, dat er meer bewegingsvrijheid komt.”

Tom is een zeer betrokken vader. En perfectionis-tisch. Ze houden elkaar scherp. Hij laat niet met zich sollen, net als zij dat niet toelaat. Ze discussiëren, betrekken elkaar bij projecten, genieten van dezelfde mooie dingen. Tom kan helemaal opgaan in een onderwerp en heel gepassioneerd vertellen. Dan hangt Angela aan zijn lippen. “Vroeger maakte ik me daar soms zorgen over. Of je, als je getrouwd bent, nog wel elke dag iets hebt om over te praten.” Ze lacht. “Dat kan ik me nog heel goed herinneren. Maar de dagen zijn nog altijd te kort. Er is nog steeds zo veel dat ik wil delen.” Even later in het gesprek: “Een huwelijk goed houden, is een enorme opgave. Soms moet je gewoon even volhouden. Doorzetten. Natuurlijk hebben wij ook mindere periodes. Het feit dat ik vaak van huis ben, drukt zwaar op de relatie. Dan komt het allemaal op zijn schouders terecht. Dat is gewoon heftig, vooral als man. Maar hij heeft mij nooit ook maar één seconde teleurgesteld als vader. Dat is heel tof.” Ze is even stil. Denkt na. Dan: “Er zijn altijd momenten dat je elkaar even uit het oog verliest. Dat je alleen nog maar ruziemaakt. Dat kun je ook niet voor zijn. Dat gebeurt gewoon. Maar juist dan is het zaak om jezelf te herpakken. Weer aandacht te besteden aan elkaar. Elkaar weer écht zien. Aandacht is zo belang-rijk.” Een glimlach. “Vroeger kon ik in zo’n periode in paniek raken, maar dat heb ik niet meer. Op een gegeven moment heb je zo’n geschiedenis met elkaar. Dat je samen ouder bent geworden, een huis hebt verbouwd, kinderen gekregen en dierbaren verloren. Dat is iets wat voor mij heel zwaar weegt. Die geschiedenis kan ik nooit meer met iemand anders opbouwen. Het moet wel heel gek lopen, willen Tom en ik ooit nog uit elkaar gaan.”

Door Marije Veerman | Fotografie Nine IJff

Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.

cover fab mam 1 2024

Shop losse edities

Bestel Fabulous Mama en krijg hem gratis thuisbezorgd!

ALLEEN VOOR NIEUWE ABONNEES​

Ontvang 6x Fabulous Mama op de deurmat én een persoonlijk cadeau naar keuze.