Vast in de Spaanse lockdown met peuter van twee – deel 2

De lockdown is nog steeds in volle gang. Ik verlang soms naar Nederland, als ik hoor en zie wat er daar allemaal wél kan en mag. Toch voelen we ons happy, en persoonlijk ervaar ik veel rust. Helemaal als mijn iPhone het opeens begeeft, en er geen enkele plek open is waar ik ‘m kan laten repareren. Ik check af en toe de webversie van Instagram, bel soms met het thuisfront vanaf Nicolás’ telefoon, maar daar blijft het bij. En ik vind het heerlijk.

Ook mijn werk ligt vrijwel helemaal stil. Mijn lopende klussen, ik werk als copywriter, zijn gecanceld. Zo vullen de dagen zich met spelen met Bowie, Peppa Pig, eten en… eten. Ik trek ieder half uur de koelkast open en bak het ene bananenbrood na het andere. We prijzen ons gelukkig met een groot dakterras, zodat we toch naar ‘buiten’ kunnen. Helaas zijn de dagen in de eerste lockdown-weken op één hand te tellen. Want waar de zon zich in Nederland veelvuldig laat zien, regent het hier volop. El mundo al revés. Toch gaan ook deze dagen wonderbaarlijk snel voorbij. Het gaat best goed zo met z’n drietjes en ik ga lekker op het helemaal niets doen. Ik begin met mediteren, doe een 30-day yoga challenge. Opeens heb ik er alle rust voor.

Drama bij de wipkip

En dan, na zeven (!) weken, mogen we met Bowie naar buiten. 1 uur per dag, binnen een bepaald tijdslot. Bowie op z’n stepje, frisse lucht, groen! We vragen ons af hoe we het in hemelsnaam zo lang binnen hebben volgehouden. Toch voelt het niet helemaal vrij. Overal rijdt politie rond, steeds heb ik het gevoel alsof wat ik doe niet mag. Ook zijn alle speeltuintjes afgezet met politielint. Het zorgt voor tranen bij de wipkip, drama bij de glijbaan. Arme Bowie begrijpt er niks van.

Fase uno!

Drie weken verder, 19 mei. We gaan eindelijk fase uno in, het begin van het vier fasen-plan van de Spaanse regering om uit de noodtoestand te komen. Het voelt bijna als een historische dag. Barretjes gaan weer open, winkeliers verwelkomen klanten… Ook de 1 km-grens, waarbinnen je je binnen gezette tijden mocht verplaatsen, wordt ingetrokken. Ik zie hoe Valencia weer tot leven komt. En zie ook hoe mensen zich samenklonteren, alsof er niets veranderd is. Behalve dan dat iedereen nu met masker oploopt, want die zijn verplicht. Eindelijk kunnen we weer naar onze favoriete bakker, 3 km verderop, en op onze fietsjes naar la playa. Ik kan niet wachten tot die synthetische mondmaskers verleden tijd zijn, en we niet meer vastzitten aan tijdzones en gekke regels als niet in de zee mogen duiken, maar voor nu is iedere stap naar meer vrijheid muy muy welkom.

Tekst en beeld door Lize van Niekerk

Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine dan op Instagram of op Facebook!